รักแรกของผม~(เรื่องจริงจากนักเขียนคนนี้)

ข้อมูลเบื้องต้น

สำหรับเรื่องนี้จะขอใช้ตัวละครเป็น

ผม=ด.ช c

คนที่ผมชอบ = ด.ญ.p

และตัวละครเสริม

คุณครู พ่อแม่ขอ ด.ญ.p

สถานที่ โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง

เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงกับผม เชิญอ่านได้เลยครับ ^^

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง มีเด็กๆวิ่งเล่นกันสนุกสนาน และหนึ่งในนั่นมีผม


ผมชื่อ ด.ช c ครับ ผมเป็นที่ร่างเริงมาก ในเบื้องต้น เด็กที่ซน ชอบเล่นกับเพื่อนๆ เป็นตลกๆ

แต่แน่นอน ตอนเด็กน่ะ คงยังไม่ค่อยคิดเรื่อง ความรัก สักเท่าไหร่ จะบอกว่าไม่รู้จักด้วยก็ว่าไป

แต่แล้ววันหนึ่ง ตอนเช้าผมมาโรงเรียนแต่เช้าเลย ประมาน 6 โมงเช้า ยังไม่ค่อยมีใครมานักหรอก

แต่ผมก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ผมเลยเดินไปหาเธอ

"สวัสดี เราชื่อ c นะ เธอชื่ออะไรหรอ? "ผมเข้าไปถามเพราะอยากรู้จัก

"สวัสดี เราชื่อ p (ด.ญ. p ) น่ะ มีอะไรหรอ? " เธอตอบ และหันมามองหน้าผม

ในใจผมนั่น เต้นแรงมาก ทำอะไรไม่ถูก ตัวสั่น มองเห็นหน้าของเด็กคนนี้แล้วทำไมรู้สึกแปลกๆนะ

"อะ....คือเราอยากเป็นเพื่อนกับเธอ ได้ไหม? "

"อื้มได้สิ ''

และทุกๆวันที่ผมได้เล่นกับเธอ ยิ่งทำให้เข้าใจว่า ใช่ผมชอบเธอคนนี้ ผมชอบเธอคนนี้ !

นับวันผมเล่นกับเธอ ผมมีความสุขและอยากทำให้เธอมีความสุข

ผมเริ่มเข้าไปจับมือ กอด วิ่งเล่น แอบหอมแก้มบ้าง แต่ไม่มีจูบนะ

ในที่สุด วันหนึ่ง ด.ญ. p หายตัวไป แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าคงจะย้ายไปเรียนต่อ

 2 เดือนต่อมา ผมเริ่มคิดถึงเด็กผู้หญิงคนนั่น ผมเลยไปถามคุณครูว่า

"คุณครูครับ ด.ญ. p เขาไปไหนหรอครับ?"

" เขาย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว"

ในใจผมเริ่มเสียใจนิดๆ แต่ไม่เป็นไรเรายังมีเพื่อนๆอีกเยอะ

2 สัปดาห์ ต่อมา มีรถคันหนึ่งมาจอดที่หน้าโรงเรียน นั่นคือรถของ ด.ญ. p

ผมดีใจมาก เลยไปแอบหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง กะว่าจะ จ๊ะเอ๋ สะหน่อย แล้วตรงข้างๆต้นไม้นี้มีพ่อแม่ของ ด.ญ. p คุยกับคุณครูอยู่ ผมเลยเอียงหูไปฟังอยากรู้ว่า เธอเรียนต่อที่ไหน เป็นยังไง สบายดีไหม

และประโยคแรกที่ผมได้ยินที่พ่อของ ด.ญ. p พูดคือ

" p เขามีความสุขมากเลยครับ หลังจากไม่มีเด็กคนนั้นมากอด จับมือ หอมแก้ม p เขามีความสุขมากกว่าแต่ก่อนเลยครับ "

ผมได้ยินอย่างนั้น ก็ทำให้ผมใจสลาย เมื่อรู็ว่าเขาย้ายโรงเรียนไปเพราะผม เพราะทั้งโรงเรียนมีแค่ผมทำแบบนี้กับเธอ

พอ พ่อกับแม่ของ ด.ญ. p ขึ้นรถ ด.ญ. p ก็หันมามองผมที่อยู่หลังต้นไม้ เราทั้งคู่สบตากัน แล้วเธอก็โบกมือ แล้ว ยิ้ม ให้ผม ก่อนที่รถนั้นจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ.....

รอยยิ้มนั้น เป็นรอยยิ้มแรกและรอยยิ้มสุดท้ายที่ผมได้จากเธอคนนั้น......

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าทำอะไรที่เกินเลย ที่เกินไป ไม่งั้น อาจจะเป็นเหมือนผมคนนี้ก็เป็นได้...